Święty Dominik Guzmán (ok. 1171 – 1221), założyciel Zakonu Kaznodziejskiego (dominikanie), to postać, która odegrała kluczową rolę w rozwoju pobożności maryjnej w Kościele Katolickim. Dziś dla wielu pierwszym skojarzeniem z modlitwą maryjną jest różaniec. Niektórzy nie wyobrażają sobie dnia bez jego odmawiania. Jaka jest jednak jego historia?
Wszystko zaczęło się od próby zwalczenia przez św. Dominika herezji albigensów. Odrzucali oni wcielenie Boga i negowali wartość ciała, co było sprzeczne z nauką Kościoła katolickiego. Św. Dominik, zainspirowany wizją Matki Bożej, rozpoczął misję ewangelizacyjną, w której kluczową rolę odgrywała modlitwa różańcowa.
Według tradycji, Matka Boża objawiła się Dominikowi, przekazując mu różaniec jako narzędzie modlitwy, które miało przynieść nawrócenie heretyków. Różaniec składał się z powtarzania „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Maryjo”, co podkreślało wcielenie Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, urodzonego z Maryi Dziewicy – prawdę, którą albigensi odrzucali. Modlitwa ta szybko stała się potężnym narzędziem w rękach dominikanów, wspierającym ich misję duszpasterską.
Pierwowzorem różańca był psałterz (150 psalmów – 150 „Zdrowaś Maryjo”) oraz sznury modlitewne nazywane „paternoster”, na których wielokrotnie powtarzano „Ojcze nasz”. Święty Dominik propagował różaniec jako modlitwę, która łączyła kontemplację tajemnic życia Chrystusa z prośbą o wstawiennictwo Matki Bożej. Dzięki tej modlitwie misja św. Dominika była wyjątkowo skuteczna, a albigensi stopniowo tracili wpływy. Z czasem różaniec stał się nieodłącznym elementem duchowości dominikańskiej i symbolem maryjnego nabożeństwa w Kościele katolickim. To pokazuje, jak św. Dominik i jego bracia wykorzystali duchową broń, aby przywrócić prawdziwą wiarę i uświęcić ludzką cielesność.