16 października 1917 roku, w sercu Rzymu, św. Maksymilian Maria Kolbe założył Rycerstwo Niepokalanej, odpowiadając na nasilające się ataki masonerii na Kościół. Od tego momentu ruch ten zaczął dynamicznie rozwijać się, a do 1938 roku zrzeszał już 600 tysięcy członków w 14 krajach. Kluczowym centrum Rycerstwa stał się Niepokalanów, który nie tylko był największym katolickim klasztorem, ale także silnym ośrodkiem wydawniczym „Rycerza Niepokalanej”. Po II wojnie światowej ruch musiał zmierzyć się z represjami stalinowskimi, które niemalże zniszczyły jego działalność w Polsce. Nowa era dla Rycerstwa rozpoczęła się w 1971 roku wraz z beatyfikacją św. Maksymiliana Kolbego, a w 1975 roku Stolica Apostolska zatwierdziła statut ruchu.
Rycerstwo Niepokalanej nie jest tylko ruchem religijnym – to pełna życia wspólnota, dążąca do świętości i apostolstwa poprzez oddanie się Niepokalanej w niewolę miłości. Członkowie angażują się indywidualnie oraz grupowo, realizując ideały ruchu w swoich codziennych warunkach życia. Najwyższą formą przynależności jest życie we wspólnocie na wzór Niepokalanowa. Formacja członków jest zróżnicowana, dostosowana do poziomu zaangażowania, jednak wszystkich łączy akt osobistego oddania Niepokalanej i noszenie cudownego medalika.
Dziś Rycerstwo Niepokalanej nadal inspiruje tysiące wiernych do działania na rzecz Królestwa Bożego, będąc narzędziem w rękach Matki Bożej. To ruch, który łączy przeszłość z przyszłością, pokazując, że wiara i miłość są najpotężniejszymi narzędziami do budowania lepszego świata.