Św. Katarzyna Labouré to francuska zakonnica, której Maryja powierzyła misję wybicia cudownego medalika – znaku Bożej łaski i opieki. Jej proste życie, pełne modlitwy, pokory i cichej służby, stało się źródłem ogromnego duchowego dziedzictwa dla całego Kościoła.
Dzieciństwo i powołanie
Urodziła się 2 maja 1806 roku w Fain-les-Moutiers w Burgundii. Jej ojciec, Piotr Labouré, prowadził dobrze prosperujące gospodarstwo i cieszył się szacunkiem w okolicy. Matka, Magdalena, była pobożną i oddaną matką, lecz zmarła, gdy Zoe (imię chrzcielne Katarzyny) miała zaledwie 9 lat.
Po śmierci matki dziewczynka przyjęła Maryję za swoją Matkę. Po trzech latach spędzonych wraz z młodszą siostrą u ciotki wróciła do rodzinnego domu, gdzie zajęła się prowadzeniem gospodarstwa.
Od dzieciństwa była bardzo pobożna i często się modliła. Jej siostra, Tonia, wspominała, że po przyjęciu Komunii Świętej „wyglądała, jakby już nie należała do tej ziemi”.
W wieku 19 lat miała sen, w którym starszy kapłan powiedział: „Moje dziecko, dobrze jest troszczyć się o chorych. Teraz przede mną uciekasz, ale któregoś dnia będziesz rada, że do mnie idziesz. Bóg ma pewne plany co do ciebie. Nie zapominaj o tym”. Jakiś czas później okazało się, że tym kapłanem był św. Wincenty à Paulo. Zrozumiała to dopiero, gdy zobaczyła jego wizerunek.
Od tego czasu postanowiła wstąpić do zakonu, jednak zdecydowany sprzeciw ojca utrudnił jej realizację tego pragnienia. Wysłał ją do Paryża, by pracowała w restauracji swojego stryja. Była tam jednak tak nieszczęśliwa, że stryj odesłał ją do jej szwagierki Joanny Antoniny, która uprosiła teścia, by pozwolił Zoe wstąpić do zakonu.
Wstąpienie do Zgromadzenia i życie zakonne
Podczas trzymiesięcznego postulatu Katarzyna nadrobiła braki w czytaniu i pisaniu. 21 kwietnia 1830 roku przybyła do Paryża, do domu macierzystego Sióstr Miłosierdzia (Szarytek).
Już podczas seminarium przygotowującego do złożenia ślubów św. Katarzyna Labouré zaczęła mieć wizje mistyczne. Codziennie widywała Jezusa, a później również Matkę Bożą.
„Obdarowano mnie wielką łaską: mogłam oglądać Pana w Najświętszym Sakramencie. Widywałam Go przez wszystkie dni mego seminarium.”
Wszystkimi wizjami dzieliła się jedynie ze swoim spowiednikiem – księdzem Aladelem.
Objawienia Maryi i powstanie Medalika
Najważniejsze objawienie, znane dziś na całym świecie, miało miejsce 27 listopada 1830 roku. Wtedy Maryja objawiła się św. Katarzynie Labouré, powierzając jej specjalną misję.
Matka Boża w dłoniach trzymała kulę, a z pierścieni na Jej palcach wychodziły jasne promienie. Powiedziała:
„Glob, który widzisz, przedstawia całą ziemię. Przedstawia też Francję. Nade wszystko zaś przedstawia każdego człowieka. Promienie oznaczają łaski, jakie zlewam na tych, którzy mnie proszą.”
Potem kula zniknęła, a Maryja stanęła na białej kuli, na którą spływały promienie. Wokół pojawił się napis: „O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy.” Maryja poleciła, by według tego wzoru wykonać medalik, obiecując szczególne łaski tym, którzy będą go nosić z ufnością.
Na odwrocie Katarzyna ujrzała literę „M” z poprzeczną belką podtrzymującą krzyż. Pod nią dwa serca – jedno w koronie cierniowej, drugie przebite mieczem – otoczone dwunastoma gwiazdami.
Rozpowszechnienie Medalika
Katarzyna przekazała wzór spowiednikowi, który – po wahaniach – zwrócił się do arcybiskupa Paryża. Po jego zgodzie pierwsze medaliki wybito w maju 1832 roku. Ksiądz Aladel wręczył je siostrom, między innymi Katarzynie. Gdy otrzymała medalik, ogarnęła ją wielka radość – wreszcie ujrzała spełnienie słów Niepokalanej.
Nikt jednak, poza spowiednikiem, nie wiedział, komu Maryja objawiła misję wybicia medalika.
Rola medalika była ogromna – w ciągu dwóch lat wybito i rozdano lub sprzedano ponad osiem milionów egzemplarzy, a w ciągu pięciu lat ponad dwadzieścia jeden milionów. Wraz z jego rozpowszechnieniem zaczęły się liczne cudowne uzdrowienia i nawrócenia. Wtedy też medalik zaczęto nazywać „cudownym”, a liczba noszących go wiernych rosła we Francji i poza jej granicami.
Dziedzictwo i kanonizacja
Dopiero kilka miesięcy przed śmiercią Katarzyna wyjawiła swojej przełożonej tajemnicę, którą dotąd z pokorą skrywała w sercu. Wiadomość ta szybko rozeszła się po całym Paryżu i na jej pogrzebie pojawiły się tłumy ludzi.
Św. Katarzyna Labouré została ogłoszona błogosławioną 28 maja 1933 roku, a świętą 27 lipca 1947 roku. Co roku Kościół Katolicki wspomina ją 31 grudnia.
Św. Katarzyna Labouré pozostaje przykładem cichej służby i głębokiej wiary. Cudowny Medalik, który dzięki niej powstał, do dziś jest symbolem miłości i opieki Maryi nad każdym człowiekiem.
Tekst na podstawie: https://adonai.pl/swieci/?id=41