Leon XIII, papież od 1878 roku, zasłynął ze szczególnego przywiązania do modlitwy różańcowej i pobożności maryjnej. W okresie swojego pontyfikatu, pomiędzy 1883 a 1898 rokiem, wydał aż dwanaście encyklik różańcowych, co czyni go jednym z najbardziej „różańcowych” papieży w historii Kościoła. Podkreślał, że różaniec to modlitwa o wyjątkowym znaczeniu, pomagająca wiernym skupić uwagę na najistotniejszych aspektach życia duchowego. Leon XIII widział w różańcu środek do odnowy duchowej i społecznej, a także ochronę przed zagrożeniami ze strony laicyzmu i różnych filozoficznych prądów epoki oświecenia.
Papież należał do stowarzyszenia Różańca Nieustającego, poświęcając pierwszy dzień każdego miesiąca na godzinę modlitewnego czuwania. Zachęcał wiernych, aby październik poświęcali na modlitwę różańcową. To on ustanowił go oficjalnie miesiącem różańcowym. Leon XIII wprowadził liczne zmiany, mające na celu odnowę tej formy modlitwy, w tym ustanowienie własnego oficjum różańcowego i specjalnej mszy w Rytuale Rzymskim.
W encyklikach takich jak „Supremi apostolatus” (1883) i „Octobri mense” (1891), papież promował różaniec jako modlitwę kontemplacyjną, która wzmacnia wiarę i buduje relację z Maryją jako pośredniczką wszelkich łask. Dokumenty te miały na celu zarówno odnowienie praktyki modlitwy różańcowej, jak i ustanowienie nowych zasad i przepisów, które miały lepiej organizować nabożeństwo. Dzięki jego staraniom, różaniec stał się formą modlitwy quasi-liturgicznej, zyskując szerokie uznanie w Kościele katolickim.
Leon XIII zainicjował również liczne procesje różańcowe i zachęcał do modlitwy w intencji jedności chrześcijan, co stało się ważnym elementem ekumenicznego dialogu. Papież zmarł 20 lipca 1903 roku w wieku 93 lat.