Papież Jan Paweł II mówiąc o doskonałej świętości Maryi podkreśla, że była Ona od samego początku swego istnienia „pełna łaski” i wolna od wszelkiej zmazy grzechowej. Stanowiło to wyjątkowy przywilej nadany przez Boga. Tytuł „łaski pełna”, jakim archanioł Gabriel zwrócił się do Maryi podczas Zwiastowania, stał się dla Niej swoistym imieniem, odzwierciedlającym Jej całkowite oddanie i bliskość z Bogiem. W teologicznej refleksji nad tą tajemnicą Ojcowie Kościoła wskazywali, że Maryja była nowym stworzeniem, którego początek odznaczał się absolutną czystością i świętością. Uznawali także, że od Jej narodzin obecna była w Niej pełnia Bożej łaski, przygotowując Ją na rolę Matki Chrystusa.
Świętość Maryi symbolizuje także nadzieję dla ludzkości – odnowienie i przywrócenie piękna człowieka poprzez Zbawiciela. Św. Andrzej z Krety porównywał Maryję do „ziemi ukształtowanej rękami Boskiego Artysty”, co obrazuje Jej wyjątkową bliskość z Bogiem jako nowej Ewy. Ta wyjątkowa łaska Maryi, jaką przyjęła w Chrystusie, jest wciąż wzorem dla wierzących. Wartość tej świętości, ogłoszonej później dogmatem Niepokalanego Poczęcia przez papieża Piusa IX, podkreśla rolę Maryi jako nieskazitelnego wzoru odkupienia i Bożego miłosierdzia dla całego świata.